Vullnet Mato - ZANA E BJESHKËVE

Vullnet Mato

ZANA E BJESHKËVE

Kisha ëndërruar dikur,

në moshën rinore,
të bëhesha dhëndër

me një zanë bjeshke.

Dhe si ylber harkuar

mbi malet mjegullore,
kërkoja imazhin e saj

në purpurime vjeshte.

Zbrita te mrizi,

me lentën e qiellit në duar,

të dalloja sytë e saj

me valëzim të kaltër.
Lisat e moçëm më thanë,

zana e fundit qe martuar,

para pak kohëve,

me një princ të largët...

Atëherë psherëtiva,

sa më erdhi logu vërdallë:

Ah...fati im qenka shituar

nga zanat e bjeshkëve

dhe zemra ime e përgjëruar

për atë bukuri të rrallë,

s’ka për të provuar

dashuri tjetër gjer në vdekje!...

Po si do mund ta ngrysja

beqar të gjithë jetën,

pa gjetur bukurinë

e një zane të pamartuar?

A ndofta s’do të kishte

më kurrë një femër tjetër,   

aq të magjishme

si ajo zanë e ëndërruar?...

Nga pikëllimi i thellë,

lëshova sytë e përlotur

në rrugën e lagjes së vjetër,

me gurishte asfalti.

Atë çast dora adoleshente

e një fqinje të vogël,

më fshiu lotët me ca gishta,

si fasha mëndafshi...

Kur vështrimi i turbullt

m’u kthjellua krejt te sytë,

ajo buzëqeshi ëmbëlsisht

dhe më puthi në faqe...

Po ku ishe, moj zanë e vogël,

me shpirt kaq të dëlirtë?

Mos vallë zbrite nga bjeshkët,

për mua në këtë lagje?!...