Vullnet Mato - MOS MË LER VETËM, O GRUA!

Vullnet Mato

MOS MË LER VETËM, O GRUA!

Të kam njëzetekatër orë

në dhoma e në shtrat shtrirë.

Profili dhe imazhi yt

më fle e më zgjohet brenda trurit.

Hera-herës më ngjan vetja

si bërthama e një fruti të arrirë,

teksa ti më ke mbështjellë

me ëmbëlsinë e tulit...

Herë të tjera më duket

sikur më ke burgosur lirinë

për të shijuar fruta të tjera

të ëmbla të kësaj bote.

Por shpejt ndjej se shpirti

më humbet krejt qetësinë,

kur zgjatet koha trishtuese

që sjell mungesa jote...

Ti ike te njerëzit e fisit

në largësi tre-katër male.

Dhe kur erdhi nata monotone

me shurdhimin e vetmisë,

shtëpia u mbush gjithandej

me një mungesë të madhe, 

sikur shirat përmbytën dhomat

me ujërat e fshehtësisë.

Pyeta veten si mund të vinte dita

pa zërin tënd këngëtar?

si mund të kalonte nata ime e gjatë

duke qenë fare vetëm?
A do të vinte prapë marsi

me lulet dhe zogjtë shtegtarë?

A do të binte sërish nëpër dhoma

ylberi yt që ngjyros jetën ?

Kjo zemra ime

ka filluar të ruaj në kujtesën ritmike,

faktin se pa ritmin e frymëmarrjes tënde

në distancë të afërt,

mund të mbetet pa gjak,

dhe me venat krejt anemike.

Ndaj të lutem shumë,

mos më lër vetëm as ditën, as natën!...