Vullnet Mato - PENG NË SYTË E NJË GRUAJE

Vullnet Mato

PENG NË SYTË E NJË GRUAJE

Një grua e panjohur, te stolat në park,

më kundroi gjatë me vështrim të fiksuar...

Mendova se ruante nën vetullat me hark,

ndonjë njohje rasti, nga koha e shkuar.

Por, nën grimin e faqeve të sheshta,

zbulova format e vajzërisë së hershme,

dhe në sy, ato shkëndijat të fshehta,

që shkrepnin vetëtima të mistershme.

Për disa çaste në fytyrat tona memece,

u end malli i pasionit rinor të ringjallur,

duke frenuar zjarrin e gjakut në heshtje,

nga ndonjë vrull i vështirë për t’u ndalur.

Kuptohej, se tani ëndrrat e saj qiellore,

ishin kthyer në tokë me reshje zhgënjimi

dhe e penduar për ndjenjat e saj vajzërore,

ajo ndjeu befas zgjimin e pasionit të fillimit.

Desha t’i flas, pa drojën e dikurshme,

të ndrydhur nga rrethanat e viteve larg.

Madje ajo bënte përpjekje të dukshme,

të rindizte fitilin e barutit që na u lag...

Vazhduam me sy të ndezur, disa minuta,

siç bënim atëherë për të gjetur një rast,

kur shpërthimi priste duart e saj të buta,

të zjarronin fitilin plasës nga çasti në çast.

Por nuk patëm vendosmërinë zjarrmëtare,

të kohës, kur baruti i thatë s’na shpërtheu.

Se tani predha jonë do ishte shkatërrimtare

edhe po ta zbulonim të ndryshkur nga dheu...