Vullnet Mato
ARRATISJE NGA
KOLERA
Trumbetarët
thanë, virusi është zhdukur,
bashkë me varrmihësit
e mortjes lindore.
U zgjidhën
fashat e filtrave të pambukut
nga fryma e kontrolluar
nëpër hundore.
Qeshën fytyrat me
lundrimin e diellit në sy,
shpërthyen zërat
e ndrydhur prej llahtarisë,
gëluan fustanet
shumëngjyrësh në lirshmëri,
brofën peshqit nëpër
kofshët e djalërisë.
Kolera u shua
në kujtesën e gjithsecilit,
filluan të
pluskojnë ëndrrat e ardhmërisë,
erëmuan aromat
e këndshme të trëndafilit,
gjelbëruan
gjethet në degët e miqësisë...
Por papritur
ndodhi zhgënjimi i tmerrshëm,
viruse të
shumuar në thelpinj fshehtësie,
u përhapën nga
zgjimi i tufanit të djeshëm,
dhe pllakosi paniku
me dridhma lemerie...
Vdekja e ringjallur
bashkë me veladonin e zisë,
mprehu kosën e ndryshkur
për viktima të tjera,
tmerri çau shtigjet
e ajrit dhe ujërat e arratisë,
duke braktisur pragjet
e infektuar nga kolera...
Por lanë pas, blozën
e kohës për fytyra fajtorësh,
që lejuan të rikthehet
kjo epidemi nga mesjeta,
kur për vete rrëmbejnë
pasuri e mbyllen dora-dorës,
me mendimin se
do shpëtojnë në kupola të qelqta...
No comments:
Post a Comment