Vullnet Mato
BUBULLIMAT E GJOKSIT TË NËNËS
Isha vogëlush, afër moshës së një
djali
dhe koha e krismave të tmerrshme
ishte.
Në qiell, disa korba me krahë
metali,
lëshonin mbi tokë glasa shpërthyese.
Nëna lau teshat me finjë nga hiri i
zjarrit
dhe i vuri të thahen mbi shkurret e
lumit.
Mashtruar nga ngjyrat dhe tymi i
kazanit,
korbat u shfaqën befas me mitralime
sulmi.
Vinin rrotull qiellit, sharronin
degët e gurët
dhe tym e pluhur u bë gjithçka
përqark...
Nëna më rrëmbeu, si skifteri zogun e
pulës,
më mbështolli me trup, më futi prapë
në bark...
“E mjera unë, do më vrasin djalin!”gulçonte,
me frymëmarrje të thellë strukur nën
shkurre
dhe zemra në gjoks me gjëmim i
bubullonte,
sikur te daullet e veshit më binte
një daulle.
Atë daulle alarmi, të heshtur larg
ndër vite,
kujtoj me mall, kur shoh fëmijë të
asaj moshe...
Oh, gjoksi i nënës me bubullima të
dridhshme,
kish brenda të gjitha dhembshuritë e
kësaj bote...
No comments:
Post a Comment