Vullnet Mato
MOS MË LER
VETËM, O GRUA!
Të kam njëzetekatër orë
në dhoma e në shtrat shtrirë.
Profili dhe imazhi yt
më fle e më zgjohet brenda trurit.
Hera-herës më ngjan vetja
si bërthama e një fruti të arrirë,
teksa ti më ke mbështjellë
me ëmbëlsinë e tulit...
Herë të tjera më duket
sikur më ke burgosur lirinë
për të shijuar fruta të tjera
të ëmbla të kësaj bote.
Por shpejt ndjej se shpirti
më humbet krejt qetësinë,
kur zgjatet koha trishtuese
që sjell mungesa jote...
Ti ike te njerëzit e fisit
në largësi tre-katër male.
Dhe kur erdhi nata monotone
me shurdhimin e vetmisë,
shtëpia u mbush gjithandej
me një mungesë të madhe,
sikur shirat përmbytën dhomat
me ujërat e fshehtësisë.
Pyeta
veten si mund të vinte dita
pa
zërin tënd këngëtar?
si
mund të kalonte nata ime e gjatë
duke
qenë fare vetëm?
A do të vinte prapë marsi
A do të vinte prapë marsi
me
lulet dhe zogjtë shtegtarë?
A
do të binte sërish nëpër dhoma
ylberi
yt që ngjyros jetën ?
Kjo
zemra ime
ka
filluar të ruaj në kujtesën ritmike,
faktin
se pa ritmin e frymëmarrjes tënde
në
distancë të afërt,
mund
të mbetet pa gjak,
dhe
me venat krejt anemike.
Ndaj
të lutem shumë,
mos
më lër vetëm as ditën, as natën!...
