Vullnet Mato - PSE QANTE E QESHTE GRUAJA PA SHKAK

Vullnet Mato

PSE QANTE E QESHTE GRUAJA PA SHKAK

Ajo qante befas

sikur të ishte fëmijë.

Qante herë pas here

pa shkak të kuptuar.

Kujtohej se me burrin

bënte pak dashuri,

dhe lotët i binin çurg

si rubinet i liruar.

Pastaj kur ai i tha:

 “S’je më tërheqëse,

vitet ta kthyen pamjen

në shëmtim!”

Ajo ia priti:

“Më marrsh të keqen!”

dhe lotoi gjithë natën,

gjer në agim...

Një burrë tjetër i tha:

“Je tmerrësisht e bukur!”

dhe ajo papritmas

hapi krahët si zog.

Në mbrëmje i dha atij

një të puthur,

dhe trupin, kur i shoqi

bridhte me shokë.

Pastaj gjatë javës

ajo qeshte pa shkak,

qeshte dhe fluturonte

me këmbë e me duar.

Pse qan e qesh

gruaja pa shkak,

vështirë e ka burri

për ta kuptuar...

Vullnet Mato - BUBULLIMAT E GJOKSIT TË NËNËS

Vullnet Mato

BUBULLIMAT E GJOKSIT TË NËNËS

Isha vogëlush, afër moshës së një djali

dhe koha e krismave të tmerrshme ishte.

Në qiell, disa korba me krahë metali,

lëshonin mbi tokë glasa shpërthyese.

Nëna lau teshat me finjë nga hiri i zjarrit

dhe i vuri të thahen mbi shkurret e lumit.

Mashtruar nga ngjyrat dhe tymi i kazanit,

korbat u shfaqën befas me mitralime sulmi.

Vinin rrotull qiellit, sharronin degët e gurët 

dhe tym e pluhur u bë gjithçka përqark...

Nëna më rrëmbeu, si skifteri zogun e pulës,

më mbështolli me trup, më futi prapë në bark...

 “E mjera unë, do më vrasin djalin!”gulçonte,

me frymëmarrje të thellë strukur nën shkurre

dhe zemra në gjoks me gjëmim i bubullonte,

sikur te daullet e veshit më binte një daulle.

Atë daulle alarmi, të heshtur larg ndër vite,

kujtoj me mall, kur shoh fëmijë të asaj moshe...

Oh, gjoksi i nënës me bubullima të dridhshme,

kish brenda të gjitha dhembshuritë e kësaj bote...