Vullnet Mato
MË KE NË
GJAK...
Sado të mendosh,
ndoshta s’më do e s’të dua,
në çdo ëndërr
të kam e më ke brenda mua.
Te magneti
tërheqës, më ke shumëfish,
te gjunjët që
të shtyjnë drejt meje të vish.
Më ke në gjak,
që nga flokët, deri në thua,
nuk më heq dot
kurrë nga mendimet e tua.
Më ke te ajri
që thithin çdo çast mushkëritë,
te rrezet e
diellit që të lajnë fytyrën me dritë.
Më ke te sytë, imazh
që s’mund të fshihet,
te buzët që pa
folur e pa qeshur s’të rrihet.
Më ke në çdo
hap, ku shkel këmba jote,
në çdo pikë uji
të hedhur brenda çdo gote.
Nga të gjithë
zërat që era sjell të dëgjosh,
më ke tingull
te veshi, që s’mund ta largosh.
Më ke kudo, ku
aromë të këndshme ndjen,
në dridhërimat
e çdo kënge që të pëlqen.
Më ke në
thërrimet e përtypura të çdo kafshate,
në fijet e
holla nervore brenda zemrës sate.
Më ke në gjak,
hemoglobinë të tretur,
derisa të na
vijë fund-jeta për të vdekur...
